Zaćma

Zaćma (katarakta) to wrodzona lub nabyta (wtórna) choroba oczu, prowadząca do zmętnienia soczewki, a w rezultacie nawet do całkowitej utraty wzroku. Często rozwija się powoli i może dotyczyć jednego, bądź obu oczu. Zaćma wiąże się z powstawaniem obszarów zmętnienia lub plamek na zwykle przezroczystej soczewce oka. Utrudnia to promieniom świetlnym przedostanie się do siatkówki, co prowadzi do upośledzenia ostrości wzroku.

Przyczyny

W większości przypadków zaćma związana jest ze starzeniem, wraz z wiekiem soczewka staje się grubsza i cięższa, a także stopniowo traci moc akomodacyjną. Zaćma starcza pojawia się zwykle po 50 roku życia. Zaćma może się również pojawić w przypadku urazu gałki ocznej, wystawienia na promieniowanie, może być także obecna od urodzenia (zaćma wrodzona). Zaćma wrodzona w około 1/3 przypadków ma podłoże genetyczne.

Czynniki ryzyka prowadzące do rozwinięcia zaćmy wtórnej:

• cukrzyca

• zapalenie błony naczyniowej, rogówki bądź twardówki

• duża krótkowzroczność

• atopowe zapalenie skóry

• długa ekspozycja na promieniowanie podczerwone

Objawy

• zamglone lub podwójne widzenie

• problemy z widzeniem silnego światła

• problemy z widzeniem nocą

• zaburzenia w ocenie odległości

• zez lub oczopląs

Leczenie

Zaćmę leczy się operacyjnie przez wszczepienie nowej soczewki. Operacyjne usunięcie zaćmy może być przeprowadzone na każdym etapie choroby. Najbardziej rozpowszechnionym zabiegiem usunięcia zaćmy na świecie jest fakoemulsyfikacja (ang. phacoemulsification), która polega na zastosowaniu ultradźwięków w celu rozbicia zmętniałych części soczewki i usunięcia ich, a następnie wszczepieniu nowej soczewki. Zabieg taki można wykonywać w znieczuleniu powierzchniowym.