PRZYCZYNY NIEDOWIDZENIA

Niedowidzenie, czyli ambliopia to stan obniżenia ostrości wzroku:

• spowodowany deprywacją sensoryczną (ograniczonym dostępem) w zakresie bodźców wzrokowych we wczesnym dzieciństwie (okres krytyczny przypada ok 4 miesiąca życia),

• u dzieci dotyczy to zmętnienia ośrodków optycznych np. zaćmy wrodzonej lub całkowitego opadnięcia powieki (ptozy) najczęściej bez organicznej przyczyny (ambliopia czynnościowa),

• rzadziej związana z nieprawidłowościami w budowie gałki ocznej, dróg wzrokowych lub mózgu,

• może dotyczyć jednego lub obojga oczu,

• to proces tłumienia obrazu w okolicy plamki w oku zezującym lub gorzej widzącym, odbywający się na poziomie wzrokowych ośrodków korowych.
  

  
  

STOPNIE NIEDOWIDZENIA

W niedowidzeniu wyróżniamy następujące stopnie:

• dużego stopnia – ostrość wzroku 0,1 (10%) lub mniej

• średniego stopnia – ostrość wzroku 0.1(10%) – 0,3 (30%)

• małego stopnia – ostrość wzroku 0,3 (30%) – 0,6 (60%)

Niedowidzenie jest zjawiskiem stałym, długotrwałym i prowadzi do wyłączenia oka słabszego, zezującego z widzenia obuocznego. W dużym stopniu obniżona jest również wrażliwość na kontrast. Oko zezujące nastawia się na przedmiot nie plamką (miejsce z najlepszą ostrością), lecz miejscem ekscentrycznym siatkówki. Niedowidzenie jest ostateczną konsekwencją długo trwającego tłumienia (supresji), a wcześniej hamowania.

Hamowanie (inhibitio) jest psychicznym wyłączaniem wrażeń wzrokowych oka zezującego. Jeżeli występuje ono tylko przejściowo podczas obuocznego patrzenia, nazywane jest tłumieniem. Tłumienie jest pewnego rodzaju mechanizmem samoobronnym organizmu w sytuacji „zamieszania”, które powstaje, gdy na okolice plamek obojga oczu padają różne obrazy. Następstwem niedowidzenia jest nieprawidłowa koordynacja oko-ręka. Oko z ekscentryczną fiksacją wykonuje niespokojne ruchy, co wyklucza to płynność i precyzję ruchów.

Celem działań terapeutycznych jest doprowadzenie do fiksacji centralnej w tych przypadkach, w których jest to możliwe.